... En de reden waarom ik nu postnatale yogalessen geef ...
- Triggerwarning: Indien je niet tegen medische details kunt of op dit moment zwanger bent, raad ik je af om de blog te lezen. Leg dan juist je focus op positieve bevallingsverhalen! -
Ruim twee jaar geleden ben ik bevallen van mijn zoontje. Hij is een verrijking van mijn leven en mijn liefde voor hem is groter dan ik vooraf had kunnen denken. Ik had een goede zwangerschap, met de bekende kwaaltjes, maar gelukkig geen ernstige klachten. Ik vond het bijzonder om mee te maken en ik heb deze dan ook heel bewust doorgemaakt. Ik had vertrouwen in mijn lichaam en zag niet op tegen de bevalling. Het onbekende was spannend, maar ik dacht: "Kom maar op! Ik wil Pelle gaan ontmoeten!". En vooruit; dat nachtzweten, maagzuur en ellendig slapen met die dikke buik mocht ook wel voorbij zijn...
Ik had de wens om een natuurlijke bevalling te doen, zonder pijnmedicatie en het liefst in bad. De plek waar ik tijdens mijn zwangerschap ook mijn ontspanning vond. De bevalling kwam natuurlijk op gang en ik had vertrouwen. "Kom maar op!".
Na een aantal uren flinke weeën en rondjes lopen door de huiskamer was ik uitgeput. De pijn werd erger als ik ging zitten of liggen, dus ik bleef bewegen. Toen bleek dat ik slechts 2-3 cm ontsluiting had en ik dit qua energie niet ging redden, heb ik toch besloten om naar het ziekenhuis te gaan en een ruggenprik te laten zetten, zodat ik kon rusten en de rest van de bevalling beter kon handelen. Dat ging goed en de ruggenprik was een verademing! Ik kon wat bijkomen en met behulp van weeënopwekkers, kwam ik tot volledige ontsluiting. Helaas bleek Pelle in een ongunstige ligging te liggen, waardoor hij er na een uur persen nog niet was. Er werd besloten om een spoedkeizersnede te doen. Hier heb ik wat tranen om gelaten, omdat ik zó graag een vaginale bevalling wilde en hier hard voor had gewerkt. Maar goed, de baby moet eruit, one way or another...
Omdat ik al een ruggenprik had, hoefde die niet meer gezet te worden voor de keizersnede. De artsen en verpleegkundigen waren aardig en probeerden me zoveel mogelijk op mijn gemak te stellen. Stef zat naast me en was mijn rots in de branding, in de OK en tijdens de 24 uur die al vooraf gingen aan de uiteindelijke keizersnede. Het trekken en duwen tijdens de keizersnede was geen pretje, maar na korte tijd kwam Pelle tevoorschijn. Een gezonde en stevige jongen die goed zijn mannetje had gestaan tijdens de bevalling! Ik kreeg hem in mijn armen terwijl ik huilde van geluk en ongeloof. Wat een ontlading! Kort daarna ging het echter fout. Mijn verdoving werkte onvoldoende en ik schreeuwde het uit van de pijn, waarop de anesthesist de verdoving omhoog schroefde. Dit hielp onvoldoende, de pijn werd ondraaglijk. Ik kreeg een volledige narcose en bleek een bloeding te hebben. Stef werd met Pelle de OK uitgeleid en zat een half uur in spanning of het goed zou gaan aflopen met mij.
Toen ik bijkwam in de verkoeverkamer bleek ik 3 liter bloed verloren te hebben, maar de bloeding was gelukkig gestopt. Stef zat naast me en moest huilen van blijdschap toen hij mij weer zag. Pelle werd meteen aan de borst gelegd. Ik was met mijn hoofd nog op een andere planeet en moest echt bijkomen van alles dat er was gebeurd. Ik kon het niet bevatten... En dat heeft daarna ook nog wel een tijd geduurd.
Ik heb de dag daarna een bloedtransfusie gehad, wat maakte dat ik weer enigszins op mijn benen kon staan. Maar ik moest volledig verzorgd worden, omdat ik zelf geen kracht had. Mijn lichaam was op, waardoor de borstvoeding ook niet op gang kwam. Oh man, wat heb ik me daar in vastgebeten om dat te laten slagen. Maar toen bleek dat Pelle te weinig voeding binnenkreeg (hij kreeg al bijvoeding), zijn we toch op flesvoeding over gestapt. En daar knapten we beiden van op. Dat gaf mij de bevestiging dat het de juiste keuze was, ondanks de rivier van tranen die ervoor moest vloeien.
Mijn kraamtijd en de eerste maanden na de bevalling waren dus ook geen roze wolk. Ik was gelukkig met Pelle en voelde liefde voor hem, maar ik was gebroken. Fysiek en geestelijk. Het fysieke herstel ging eigenlijk best goed, althans sneller dan werd verwacht. Mijn yogapractice heeft me daar zeker in geholpen! Het duurt echt wel een tijd voordat een keizersnede litteken genezen is, maar het verliep allemaal goed. Ik merkte na verloop van tijd wel dat ik last had van mijn herinneringen aan de keizersnede. De verdoving die niet goed werkte, de pijn en de volledige narcose waardoor ik stukken van de film kwijt was. Hiervoor heeft de gynaecoloog me verwezen naar een medisch psycholoog in het ziekenhuis, waar een tweetal EMDR sessies me hebben geholpen om dit stuk een plek te geven.
Ik ben zelf na een aantal weken naar de bekkenbodemfysiotherapeut gegaan om een checkup te doen en wat handvaten te krijgen bij het weer opbouwen van mijn fysieke kracht.
In de maanden na de bevalling werd me steeds duidelijker dat er eigenlijk heel weinig hulp voor pas bevallen moeders is. Na de kraamweek mag je het eigenlijk zelf uitzoeken. Indien je een medische bevalling hebt gehad, heb je na 6 weken wel nog een gesprek bij de gynaecoloog. And that's it!
Hoe is het met mijn bekkenbodem gesteld? Heb ik een diastase, zo ja, hoe erg is het? Welke belasting kan mijn lijf hebben na de keizersnede? Welke oefeningen zijn een no-go en welke zijn juist goed om te doen? Is het normaal om geen roze wolk te ervaren? Zijn er andere moeders die dit hebben meegemaakt? Hoe gingen zij daar mee om? Allemaal vragen die door me heen gingen en waar ik zelf mee aan de slag moest gaan om daar een antwoord op te vinden. Ik heb dus die afspraak bij de bekkenbodemfysiotherapeut gemaakt, ik heb mijn eigen yogapractice langzaam weer opgebouwd en ik heb veel informatie gezocht over herstel na de bevalling. Zodoende kwam ik uit bij postnatale yoga! Ik wist niet dat er yoga bestond die zo specifiek gericht was op de eerste weken na de bevalling. Ik besloot de opleiding te gaan doen, omdat ik sterk voelde dat we op het gebied van postpartum zorg nog een grote inhaalslag te maken hebben. Tijdens de cursus heb ik veel geleerd, waarvan ik dacht: "Had ik dat zelf maar eerder geweten..!" In november heb ik mijn certificaat ontvangen en kan ik eindelijk de postnatale yoga bekendheid gaan geven in de regio Venlo.
Mijn doel is om pas bevallen moeders handvaten te geven bij hun fysieke, mentale én geestelijke herstel. Om een communitygevoel te creëren, want we zijn niet alleen. We zijn samen. En mán, wat hebben wij vrouwen een oerkracht die ons verbindt! Ik leer jou graag de dingen, die ik zelf had willen weten na mijn bevalling. Zodat je op liefdevolle en actieve wijze met je herstel aan de slag kunt en je investeert in je gezondheid voor de lange termijn.
Onder het kopje 'Postnatale Yoga' vind je meer inhoudelijke informatie over de postnatale yogalessen.
Heb je vragen, wil je iets delen of wil je een privé-les boeken, neem dan contact op via het contactformulier. Ik ontvang graag je bericht!
